Vaccinatiedata in Israël - een beangstigend beeld

(Vertaling van een artikel in het Engels door Haim Yativ und Dr. Seligmann

dat in februari werd gepubliceerd op de website NAKIM), met een korte inleiding door mijzelf.

Inleiding (door Johan Adriaansens)

Het hieronder gepubliceerde, door mij vertaalde artikel van de Israëlische onderzoeks-website NAKIM beschrijft een uitgebreide analyse van de sterftecijfers gedurende de vaccinatie-periode in Israël van medio december 2020 tot half februari 2021, door de onderzoekers Haim Yativ und Dr. Seligmann. 

Zoals iedereen die de ontwikkelingen rond de bestrijding van het Coronavirus volgt weet zijn de zogenaamde Corona-vaccins geen vaccins in de ware zin van het woord. Het zijn geen dode of afgezwakte virussen die in ons lichaam worden ingebracht om een reactie van ons immuniteitssysteem op te roepen. In plaats hiervan zijn Pfizer, Moderna als Johnson&Johnson zogenaamde messenger mRNA-stoffen die in de celstructuur worden ingespoten, alwaar ze de opdracht 'overbrengen' om ons lichaam zelf de proteïnen te laten produceren die de symptomen van COVID-19 bestrijden. Bij het AstraZeneca-'vaccin' dat in Nederland is toegelaten gaat het niet om een mRNA maar om een kunstmatig gemanipuleerd DNA.

Hoewel nagenoeg alle kritiek op kwaliteit, werkzaamheid en veiligheid van deze nieuwe Corona-medicijnen uit de mainstream-media geweerd en ook op sociale media systematisch onderdrukt of botweg gecensureerd wordt, is het duidelijk dat deze middelen niet aan de genoemde criteria voldoen. Dat is simpelweg onmogelijk: de productietijd van een vaccin is normaal meestal enkele jaren, soms veel langer, o.a. vanwege de uitgebreide en langdurige tests die voor dat vaccin worden uitgevoerd, ook om de effecten op lange termijn te kunnen beoordelen. Om allerlei politieke en commerciële redenen zijn de mRNA- en DNA-'vaccins' nu wereldwijd zonder die uitgebreide proeven op de markt toegelaten. In feite bestaat de testfase thans uit de massale, wereldwijde vaccinatie die in december 2020 is begonnen, waarbij de burgers die door de overheid worden opgeroepen zich te laten inenten gelden als proefkonijn.

We zijn dus getuige van een experiment, dat als niet anders dan het toppunt van cynisme moet worden omschreven. Welnu, in dit experiment is ook daadwerkelijk, zoals bij een 'normale' testfase voor de ontwikkeling van een vaccin of medicijn, sprake van twee groepen: één groep proefpersonen (de gevaccineerden) en een controlegroep (niet-gevaccineerden). We kunnen, nogmaals, in het totale bewustzijn van het cynisme dat zich voor onze ogen afspeelt, nu quasi 'live' waarnemen wat de effecten zijn van de COVID-19-vaccins op de gevaccineerden, en deze vergelijken met de controle-groep.

In Israël zijn nu genoeg burgers aan dit live experiment onderworpen om de werkzaamheid, kwaliteit en veiligheid van één van die COVID-19-vaccins, nl. dat van Pfizer, te beoordelen. En de conclusies, zoals blijkt uit het artikel van de twee Israëlische onderzoekers, zijn op zijn minst alarmerend.

Artikel door Haim Yativ und Dr. Seligmann 

Op 11 februari 2021 publiceerde Ynet (de beroemdste Israëlische website) een verwarrende post en een raadselachtig artikel met de titel "Gegevens over de effectiviteit van vaccinaties in Israël en de snelle effecten ervan op jonge mensen".

Onze nieuwe analyse van deze gegevens verklaart waarom de dagelijks bevestigde nieuwe gevallen van COVID-19 tijdens het massale vaccinatieproject dat werd gelanceerd tijdens de lockdown van medio december 2020 niet afnamen, zoals tijdens de lockdown het geval was, en, nog belangrijker, waarom het aantal ernstige, kritieke en fatale gevallen gedurende ten minste een maand toenam. 

 

Van half december tot half februari, dus gedurende twee maanden, stierven 2.337 mensen aan COVID-19, op een totaal van (tot half februari) 5.351 officiële Israëlische sterfgevallen door COVID-19. Onze analyse laat een groei zien van de sterftecijfers tijdens het vaccinatieproces van 5 weken in vergelijking met niet-gevaccineerden en nadat het vaccinatieproces is voltooid. 

 

Daarbij tekenen we aan dat het Ynet-artikel op een intrigerende manier samengesteld, omdat hierin gebruik wordt gemaakt van onjuiste gegevens die zijn verstrekt door het ministerie van Volksgezondheid. Het is niet bekend of hier opzet in het spel was om de effectiviteit van het vaccin te bewijzen of dat het gaat om een misverstand. Het is belangrijk te vermelden dat in Israël alle vaccins van Pfizer zijn.

 

Een goed voorbeeld hiervan is de tekst met betrekking tot de tabel die is verstrekt door het ministerie van Volksgezondheid. Volgens die tekst waren "546 van de doden helemaal niet gevaccineerd of ontvingen de eerste dosis vaccinatie binnen twee weken voor hun dood". Deze bewering is duidelijk ongegrond, aangezien alle gegevens in de tabel zoals hieronder vermeld alleen COVID-19-patiënten beschrijven die ten minste de eerste vaccinatiedosis hebben gekregen. 

 

In totaal hebben 43.781 COVID-patiënten de eerste of tweede dosis van het vaccin gekregen. Van de 660 sterfgevallen kregen 546 alleen de eerste dosis.

De gegevens in de tabel demonstreren echter niet de effectiviteit van het vaccin, maar eerder de nadelige effecten.

 

 

Voor een juiste analyse moeten we eerst begrijpen dat de verstrekte tabel de toestand beschrijft van COVID-19-patiënten die op de genoemde data de eerste of tweede dosis van het vaccin hebben gekregen, zoals in het artikel wordt beschreven: "… uit de data blijkt dat 856 patiënten boven de 60 jaar in ernstige toestand in het ziekenhuis verbleven ...". (We gaan ervan uit dat het artikel gepubliceerd op 11 februari de situatie in de ziekenhuizen van de vorige dag weerspiegelt, d.w.z. 10 februari 2021 of 11 februari 2021.)

 

Op 10 februari bedroeg het aantal ernstige actieve gevallen, volgens de controle-instantie van het ministerie van Volksgezondheid, 1056; zie onderstaande diagram.

 

 

 

Hieruit blijkt verrassend genoeg dat de meest ernstige gevallen die op of rond 10 februari in het ziekenhuis werden opgenomen, daadwerkelijk werden gevaccineerd met de eerste dosis of tot twee weken na de tweede dosis. Volgens de tabel waren er, op de betreffende datum, onder de gevaccineerde patiënten 1031 ernstige gevallen en 220 kritieke gevallen. Dit komt overeen met het dit artikel (in het Hebreeuws) van 1 februari 2021: "Kan worden aangetoond dat Pfizers vaccin tegenwoordig de belangrijkste oorzaak is van hoge sterftecijfers in Israël en de rest van de wereld?"

 

Dit is echter niet de laatste verrassing die we krijgen als we kijken naar de gegevens van het ministerie van Volksgezondheid. Het aantal mensen dat op 19 januari 2021 de eerste dosis van het vaccin heeft gekregen, kan worden afgetrokken van het aantal op 10 februari 2021. Gedurende die 21 dagen ontvingen 1.331.881 Israëlische burgers de eerste dosis. Uit de tabel blijkt dat 568 hiervan stierven ofwel 0,042% en dat 39.047 ofwel 2,9% van hen in de statistieken terecht kwamen als gediagnostiseerd met COVID-19.

 

Voor de 2e dosis concentreren we ons op specifieke gegevens volgens de tabel twee weken na de 2e vaccinatie.

Van 26 januari tot 10 februari 2021 ontvingen 909.102 Israëlische burgers de tweede dosis van het vaccin. Volgens de tabel stierven er hiervan 92 ofwel 0,01%.

Met andere woorden: in de 5 weken sinds de eerste dosis komen ten minste 0,05% van de ontvangers van de eerste dosis te overlijden. Dit sterftecijfer treft vooral een relatief jonge bevolking waarvan de vaccinatie op 19 januari werd gestart. De meeste van degenen die in deze periode werden gevaccineerd, waren jonger dan 65 jaar.

 

Om het sterftecijfer te schatten van 65-plussers die vóór deze periode grotendeels waren gevaccineerd, hebben we gegevens gebruikt die zijn gerapporteerd door het in de VS gevestigde VAERS.

 

In dit artikel (hier te lezen in het Engels) wordt betoogd dat de verhouding tussen het aantal sterfgevallen onder 65-plussers en onder 65-jarigen ongeveer 4,42 (155/35) is. Als dat juist is, dan zou het sterftecijfer voor 65-plussers tussen de eerste en de tweede vaccindosis op 19 januari 0,042 (het sterftecijfer voor mensen jonger dan 65 jaar) vermenigvuldigd met 4,42 = 0,186% moeten zijn, wat min of meer overeenkomt met de 0,2% gerapporteerd door het ministerie van Volksgezondheid is op 21 januari 2021.

Deze 0,2% van het sterftecijfer is later op mysterieuze wijze door het ministerie van Volksgezondheid veranderd en zonder enige verklaring verlaagd tot 0,005. Uit bovenstaande overwegingen blijkt dat de eerder gegeven sterftecijfers correct waren. Met de bijgewerkte gegevens over het sterftecijfer zou het ministerie de suggestie willen wekken dat het sterftecijfer bij ouderen lager is.

 

Daarmee zijn we nog niet uit de problemen.

Het aantal sterfgevallen als gevolg van COVID-19 onder gevaccineerden sinds het begin van de vaccinatiecampagne lijkt de stijging van de COVID-19-sterftecijfers sinds december 2020 te verklaren.

Hiervoor berekenen we de producten uit het aantal gevaccineerde mensen ouder dan 65 jaar op 0,2% en het aantal gevaccineerde mensen onder de 65 op 0,04%. Hieruit blijkt dat de meeste sterfgevallen als gevolg van COVID-19 in deze periode plaatsvonden bij mensen die waren gevaccineerd, volgens de tabel die begin februari door het ministerie van Volksgezondheid werd verstrekt.

 

Van de 5.351 sterfgevallen als gevolg van COVID-19 in Israël vielen 2.337 hiervan ofwel 43,7% tijdens de vaccinatiecampagne van half december tot half februari. Sinds 19 januari werden er 1.271 COVID-19-sterfgevallen gerapporteerd. De tabel die op 10 februari door het ministerie van Volksgezondheid werd gepresenteerd, toont 660 COVID-19-sterfgevallen onder gevaccineerden, ofwel 51,9% van de sterfgevallen in die periode. Slechts 1,3 miljoen van de 8 miljoen Israëli's (ongeveer 1 op 8, 12,5%) werden in deze periode gevaccineerd. Met andere woorden: de vaccinatie heeft geleid tot meer sterfgevallen, waarbij 51,9% van de sterfgevallen in die periode de 12,5% treft die in die periode zijn gevaccineerd. Bovendien zijn er in die periode meer ernstige en kritieke gevallen dan gerapporteerd; het nadelige effect van de vaccinatie is dus mogelijk nog veel groter dan wat de data suggereren.

 

En het is nog erger. Sterfgevallen onder de gevaccineerden moeten eigenlijk worden verhoogd met de talloze gevallen van fatale beroertes en hartfalen, die onmiddellijk na vaccinatie zijn gemeld en die geen deel uitmaken van de COVID-19-sterfgevallen. Het zou gaan om ongeveer twee keer zoveel sterfgevallen onder gevaccineerden; het exacte aantal is nog onbekend en zullen we proberen te achterhalen.

 

Hoe het ook zij, de conclusie dringt zich op dat de vaccinatiecampagne in deze periode meer doden heeft veroorzaakt dan het coronavirus.​

 

Van de gevaccineerden die ouder waren dan 65 jaar stierf 0,2% van de gevaccineerden tijdens de periode van drie weken tussen de doses, ofwel ongeveer 200 van de 100.000 vaccins. Dit staat in contrast met 4,91 sterfgevallen op 100.000 sterfgevallen als gevolg van COVID-19 zonder vaccinatie, zie hieronder. (NB Dit moet niet worden verward met de COVID-19 van 0.279 sterfgevallen op 100.000 gemeld voor degenen die het vaccinatieproces hebben voltooid of 2 weken na de tweede dosis, zie onderstaande tabel in het Ynet-artikel.)

 

Dit angstaanjagende beeld strekt zich uit tot degenen onder de 65, van wie 0,05%, ofwel 50 op 100.000, stierf tijdens de 5 weken van het volledige vaccinatieproces. Ook dit staat in schril contrast met de 0,19 per 100.000 die aan COVID-19 overlijden en in deze leeftijdsgroep niet zijn gevaccineerd volgens de bovenstaande tabel. Als gevolg hiervan is het sterftecijfer voor deze leeftijdsgroep met 260 gestegen tijdens deze periode van 5 weken van het vaccinatieproces in vergelijking met hun natuurlijke sterftecijfer door COVID-19.

 

Een eenvoudige manier om dit aanschouwelijk te maken is door de maandelijkse COVID-19-sterftecijfers sinds het begin van de pandemie te nemen tot medio december: 3.014 sterfgevallen, ofwel 3014/9 = 334,9 sterfgevallen per maand. De maandelijkse sterftecijfers sinds half december zijn 2337/2 = 1168,5 sterfgevallen per maand, dus 3,5 keer hoger.

 

We concluderen dat Pfizer-vaccins tijdens de vaccinatieperiode van 5 weken onder ouderen ongeveer 40 keer zoveel mensen hebben gedood dan er volgens verwachting aan COVID-19 zou zijn komen te overlijden, en ongeveer onder jongeren zelfs 260 keer zoveel. We zijn er van overtuigd ​​ dat dit bedoeld is om een ​​groen paspoort te creëren dat niet langer dan 6 maanden geldig is en om de verkoop van Pfizer te promoten.

Deze geschatte aantallen sterfgevallen als gevolg van vaccins zijn waarschijnlijk veel lager dan de werkelijke cijfers, aangezien ze alleen de sterfgevallen vertegenwoordigen die zijn gedefinieerd als COVID-19-sterfgevallen gedurende die korte periode en geen beroertes en hart- (en andere) gebeurtenissen omvatten die het gevolg zijn van de gedocumenteerde rapporten op de NAKIM-website; dit is nog maar het topje van de ijsberg.

 

Hierbij wordt geen rekening gehouden met de complicaties op lange termijn die worden beschreven in een strafrechtelijke klacht die in december 2020 in Frankrijk is ingediend en in het Engels is vertaald (zie hier).

Achteraf gezien verklaart dit waarom ernstige gevallen van COVID-19 toenamen met het begin van de vaccinatie en waarom het aantal gevallen afnam toen de vaccinatie werd opengesteld voor jongeren en verder afnam naarmate de nationale vaccinatiecampagne aan momentum verloor.

 

We hopen dat niemand jonger dan 13 jaar bij dit bloedbad betrokken is, omdat volgens meerjarige gegevens van VAERS-rapporten in de Verenigde Staten bij hen een verhoogd aantal bijwerkingen door vaccins, waaronder sterfgevallen, optreedt.

De pandemie voor de komende weken kan als volgt worden voorspeld. Dalende vaccinaties en vaccinatieleeftijd leiden tot een afname in ernstige gevallen, niet vanwege bescherming door het vaccin, maar omdat er minder mensen overlijden aan het vaccin en andere bijwerkingen van het vaccin.

 

Dit zal tijdelijk zijn omdat we verwachten over een paar maanden de nadelige effecten op middellange en lange termijn van vaccinaties te zullen zien, zoals ADE (Antibody-Dependent Enhancement) en de vaccinresistente mutanten die door de vaccins worden geselecteerd. Dit zal echter waarschijnlijk pas gebeuren na de volgende verkiezingen en kiezers (die het hebben overleefd) zullen niet nog een kans krijgen om hun teleurstelling bij die verkiezingen te demonstreren.

De ware cynici van de Europese migratiepolitiek zitten in Berlijn en Parijs

"Zicht op doorbraak in migratiecrisis Middellandse Zee" kopt de NRC in een artikel van Caroline de Gruyter. Aanleiding is een mini-top van Duitsland, Frankrijk, Italië en Malta, op 23 september j.l., waarin Italië en Malta verklaren hun havens weer open te stellen voor migranten uit de Middellandse Zee. In ruil hiervoor zullen Duitsland en Frankrijk elk een kwart van deze mensen opnemen. Tien procent blijft in Italië, de rest moet naar andere EU-landen. Het voorstel is een 'coalitie van de willigen'; Nederland heeft zich er (nog) niet bij aangesloten. Er kleven de nodige mitsen en maren aan het voorstel, en het succes, zo schrijft de Ruyter, is afhankelijk van de vraag of het lukt om asielprocedures te versnellen en een beter onderscheid te maken tussen (politiek) asielzoekers en migranten. "Nu lukt dat slecht", zo luidt het understatement.

Vervolgens gaat Caroline de Ruyter in op de oorzaak van de migratiecrisis. U en ik denken dan onmiddellijk aan push-factoren zoals de gewapende conflicten in Afrika, de bevolkingsexplosie en economische misère, of, aan de pull-zijde, Angela Merkels grensopening in augustus 2015, de miljoenenbusiness van de mensensmokkelaars op de Middellandse Zee, of de NGO's onder Duitse en Nederlandse vlag, een veredelde veerdienst tussen Afrika en Europa (lees: vooral Italië), die ongewild de mensensmokkel verder in de hand werkt. Maar nee, schrijft De Ruyter, "de crisis begon toen Matteo Salvini, de rechts-populistische minister van Binnenlandse Zaken in Italië, de Italiaanse havens sloot voor schepen van NGO's die migranten oppikten. Schepen die dit toch deden, kregen hoge boetes. Veel NGO-schepen haakten af, waardoor er meer migranten verdronken dan voorheen." (cursivering JA). De Ruyter suggereert dus dat de migratiecrisis is veroorzaakt door Salvini en beweert letterlijk dat hij met zijn politiek direct verantwoordelijk is voor de dood van meer migranten.

Dat is geen gering verwijt; het is een ernstige beschuldiging. Met één probleem: het is pertinente onzin. Het is alsof je Hans Brinkers van een dijkdoorbraak beschuldigt, nadat hij met zijn vinger een gat in de dijk heeft gedicht. De cijfers van de VN hoge commissaris voor de vluchtelingen tonen overduidelijk aan dat het aantal migranten dat de dood vond tijdens hun poging om de kust van Zuid-Europese landen te bereiken af nam, van ruim 3000 in 2017, naar 2262 in 2018 - het jaar waarin Salvini minister van Binnenlandse Zaken werd en de havens van Sicilië en Lampedusa sloot. Volgens de VN verminderde het totale aantal migranten dat Europa bereikte dat jaar met een derde naar minder dan 115 duizend. Meer dan de helft van deze migranten landden in Spanje, en minder dan een kwart in Italië. Dat is een opmerkelijk contrast met de situatie in 2017, toen het merendeel - bijna 120 duizend migranten - juist naar Italië reisde, en slechts een fractie naar Spanje. Vriend en vijand zijn het over eens dat deze verandering in vluchtelingenstromen en de enorme daling in 2018 een direct gevolg zijn van de strenge 'porti chiusi'-politiek van Salvini. In vergelijking met 2015, toen meer dan een miljoen migranten via de Middellandse Zee Europa bereikten, is de afname zelfs bijna 80%. Het dodelijkste jaar was 2016, toen ruim 5000 mensen tijdens de overtocht verdronken of vermist werden. Dat aantal is in 2018 meer dan gehalveerd. Met andere woorden, anders dan Caroline de Ruyter beweert, heeft Salvinis zogenaamde anti-vreemdelingen-politiek er juist toe geleid dat er minder Afrikanen zijn verdronken.

De vraag is, waarom zou De Ruyter hierover jokken? De cijfers van de VN-commissaris zijn zonneklaar. Maar een beeld zegt meer dan duizend cijfers. En het beeld dat De Ruyter ons wil inprenten is dit: het ware gevaar dat de EU en de lezers van de NRC bedreigt is niet de massa-migratie uit Afrika. Het gevaar zit in Milaan en heet Matteo Salvini. Dat vinden ook Merkel en Macron. En iedereen die bij deze 'doorbraak' van de migratie-coalitie tussen Berlijn, Parijs, Rome en Valetta is betrokken weet ook, dat die deal niet meer is dan een fopspeen. Het is een zoethoudertje, dat de migratie-crisis, de echte althans, niet in de verste verte zal oplossen.

Indien het de Europese leiders en journalisten zoals De Ruyter werkelijk zou gaan om 'das Große Sterben im Mittelmeer', zoals Duitse activisten de verdrinkingsdood van de Afrikaanse migranten met gevoel voor drama noemen, te stoppen, is er een veel beter en doeltreffender voorstel. Dat is een idee, dat al langer rouleert en o.a. werd geopperd door de, eerder deze zomer, over een uitgelekte video van zijn coalitiepartner gestruikelde regeringsleider Sebastian Kurz: creëer hotspots in Afrika waar politieke asielzoekers worden geselecteerd en gescheiden van (economische) migranten, en bouw vervolgens een luchtbrug om de asielanten naar de geïnteresseerd landen in Europa te vliegen. Dat scheelt veel mensenlevens, geld en tijd. Het maakt smokkelaars en hun onbedoelde helpers, de NGO's, overbodig. En het geeft meer perspectief op een groter draagvlak onder de bevolking van de deelnemende staten.

Met de 'doorbraak' bewijzen Merkel en co. dat ze helemaal niet in een echte oplossing geïnteresseerd zijn. De verklaring van Malta is niet meer dan een toevoeging aan Dublin, met het verschil dat erkende asielzoekers worden verdeeld over de deelnemende landen, maar economische migranten nog steeds worden teruggestuurd naar het land van aankomst (Italië, Spanje en Griekenland). Op basis van vrijwilligheid. Dat betekent dat alles doorgaat op de oude voet. De Carola Rackete's, de Duitse NGO's, die afgelopen zomer de Italianen in hun irritatie tegenover de Duitse morele arrogantie wisten te verenigen, krijgen meer geld en ruim baan om hun veerdiensten te hervatten. Na de val van Salvini in augustus en de nieuwe gelegenheidscoalitie tussen de linkspopulistische Cinque Stelle en de Democratische Partij zijn de eerste migranten alweer de havens van Lampedusa binnen gevaren. De coalitie van de willigen rept met geen woord over de bewaking van de grenzen. Het signaal dat wordt afgegeven richting Afrika is duidelijk: de havens zijn weer open. De smokkelaars wrijven zich in hun handen. Honderdduizenden Afrikanen zullen zich weer op weg begeven voor de gevaarlijke oversteek, de dodelijke reality game, waarvan de winnaars, de overwegend jonge mannen, die mogen doorreizen naar Duitsland, worden beloond Hartz IV, de iets minder gelukkigen worden tewerkgesteld in de moderne slavenhandel van de Siciliaanse maffia, de andere winnaars van dit spel; het merendeel verdwijnt in de illegaliteit. Daarnaast zijn er de verliezers, zij die de overtocht niet overleven; het grote sterven in de Middellandse Zee zal doorgaan.

Maar Merkel, Macron en Conte halen opgelucht adem, en wassen hun handen in onschuld. Hun aartsvijand, Salvini, is 'kaltgestellt', ook al is het maar tijdelijk. Is Salvini een cynische vreemdelingenhater? De populist is tenminste eerlijk over zijn bedoelingen: Prima l'Italia! De ware cynici, de politici die hun machtsspelletjes verbergen achter een masker van goede bedoelingen, zitten in Berlijn en Parijs.

Een soefistische voorloper van Gerard Reve's ezelsgedicht

Een wereldberoemde pianist vervolgd om spottende islam-tweets, Tunesische jongeren opgepakt na het posten van een naakte Mohammed op Facebook, een Saoedische journalist gearresteerd en met ophanging bedreigd na een tweet over de onheiligheid van de profeet, het is maar een kleine greep uit de lange reeks van intimidatie en geweld door islamitische godsdienstfanatici en religieuze scherpslijpers.

In onze moerasdelta maakte nog geen vijftig jaar geleden de volksschrijver en kandidaat-katholiek Gerard (van het) Reve kennis met de onverdraagzaamheid van de, toendertijd, Christelijke zeloten, naar aanleiding van een gedicht waarin hij de liefde bedreef met het Opperwezen in de gedaante van een ezel. Reve kreeg een proces aan zijn broek, dat hij glansrijk won. In 1968 kreeg hij vrijspraak, die door de Hoge Raad werd bevestigd. Kort daarop ontving Reve de P.C. Hooft-prijs. Het ezelsproces zorgde in Nederland voor een, althans voorlopige, doorbraak in de rechtsspraak over godslastering.

Nu is er nogal een wezenlijk verschil tussen een proces en ophanging. Maar toch dringt de vraag zich op: wordt het niet eens tijd voor een islamitische Reve? De extremisten hebben het hoogste woord, vrije en vrijzinnige geluiden worden niet gehoord. Maar de Islam kent wel degelijk stromingen die die vrijheid en mystiek een stem geven, zoals het Soefisme.

De dichter Abû al-Hasan al-Shushtarî, geboren in Andalusië in 1212, bekeerde zich tot dit Soefisme. Als zoon van een hoge functionaris, die een grote carrière voor zich had, gaf hij al zijn rijkdom op en trok hij als een troubadour door het land. Hij stierf, na omzwervingen en bedevaarten naar Mekka, in 1269 bij Damiate in Egypte.
Deze al-Shushtarî schreef het volgende gedicht; een zeer vroege voorloper van Gerard Reve's Ezelsgedicht.

GEDICHT
door Abû al-Hasan al-Shushtarî

Ik ben geenszins gebouwd voor het werk van een ezel
die men beukt op zijn rug, ook al kan hij niet meer.
Maar ik heb geen geliefde die zoet en meegaand is.
Ik had gezegd: 'Kom bij mij, je krijgt ruimschoots je deel.'
'Wat gaat we dan doen?' vroeg hij lief en zachtaardig.
Hij verscheen en verpletterde mij zoals God het de berg
deed; hij ving mij en hing mij een voederzak om,
trok mijn kleren uit, nee, rukte ze mij van het lijf
en haalde — mijn God! — van zijn ezel het zadeltuig los,
nam het uiteen en bond het weer vast op mijn rug.
Hij dwong mij tot lopen. Het tuig deed mij pijn,
het schuurde mijn huid; ik bleef staan en hij roste mij af.
Hij trof mij tussen mijn vlees en mijn bloed.
Hij nam weg het bewustzijn van wie ik was en hij.
Hij randde mij aan, tot mijn verzegelde slot.
Toen zei hij, en trok mij aan mijn oren:
'Kom, open nu dat slot eens!'
Gods wil geschiedde: ik gaf me en liet me gaan.
Daarop bezat hij mij, en zo bezat ik hem.
Ik dwaalde door het Zijn en liep de Weg.
Ik was daar als een schildpad op het droge,
er was geen ander, geen spion of vriend.
Hij zei: 'Zoek mij op bergen en in dalen,
ik ben bij je, en zal toezien op je trouw.
Ik ben oost en west, de uiteinden der aarde.
Ik ben Aleppo, Homs en Akka, ik ben de Abû Qubays en Mekka.'

Enkele kanttekeningen:
'zoals God het de berg deed': Letterlijk staat er: 'Hij verbrijzelde mijn Sinaï', waarbij men zeker ook aan het achterwerk van de dichter mag denken. De versregel speelt met Koran 7:143: 'Maar toen zijn Heer zich in Zijn glans vertoonde aan de berg maakte Hij deze tot gruis, en Mozes viel bewusteloos neer.'
'en liep de Weg': het mystieke pad.
'geen spion': de spion, die het liefdespaar met argusogen volgt, is een karakter dat dikwijls voorkomt in de Arabische liefdespoëzie; later ook in de Europese minnezang, als 'lauzengier' of 'Merker'.
'de Abû Qubays': berg bij Mekka.

De Arabische tekst staat in Dîwân abî al-Hasan al-Shushtarî, uitg. Alî Sâmî al-Nashshâr, Alexandrië 1960, blz. 401-402. Een verkorte Franse vertaling door Louis Massignon verscheen in diens artikel 'Recherches sur Shushtari, poète andalou enterré à Damiette', in Mélanges offerts à William Marçais, Parijs 1950, blz. 251-276. Dit artikel is in het Spaans vertaald door Emilio Garciá Gómez en verscheen eerder dan het originele Frans in Al-Andalus, 14 (1949), blz. 29-57. Massignons versie van het gedicht is in het Engels weergegeven door Gerald Brenan (G.B. in Reve's Op weg naar het einde) in zijn South from Granada, London 1957, blz. 170. Bovenstaande volledige vertaling uit het soms moeilijk te begrijpen Arabische dialect van Spanje is van Wim Raven en Wim van Wiggen.
Uit: Tirade, December 1983, blz. 664-665

Pianist Fazil Say dreigt vervolging om godslasterlijke tweets

Met de dreigende rechtszaak tegen de internationaal befaamde pianist Fazil Say heeft de intolerantie van, in dit geval islamitische, gelovigen een nieuw dieptepunt bereikt. Say, een opwindende verschijning in de soms wat bedaagde wereld van de klassieke muziek, werd geboren in Turkije, waar hij nog steeds woont en waar hij nu de Turkse justitie tegen zich in het harnas heeft gejaagd. Steen des aanstoots zijn de tweets waarmee Fazil Say de spot drijft met de godsdienstfanaten. De koran spreekt over rivieren van wijn en houri's in de hemel — is de islam soms een bordeel of kroeg? vraagt Say zich af. In een andere tweet maakt hij zich vrolijk over een muezzin die slechts 22 seconden over het avondgebed doet — had hij misschien zo'n haast om naar zijn geliefde te gaan, of had hij zin in een glas raki? Voor de goede verstaander: raki is een Turkse sterke drank die onder druk van de islamitische fundi's zelfs in Istanboel steeds moeilijker te verkrijgen is. Volgens de openbare aanklager zijn de tweets strafbaar wegens 'ophitsing' en 'belediging van religieuze waarden'.
Fazil Say hangt door zijn tweets mogelijk een gevangenisstraf van maximaal drie jaar boven zijn hoofd. Dan komt hij er nog goed van af. In Tunesië werden vorige week twee jongemannen opgepakt die de profeet Mohammed naakt op Facebook hadden geplaatst. Gods wegen zijn ondoorgrondelijk, ook op internet. De 23-jarige, Saoedische journalist Hamza Kashgari, die in een tweet de heiligheid van Mohammed in twijfel trok, werd tot in Maleisië achtervolgd en, mede dankzij Interpol, gearresteerd — hem wacht executie.
Wat de zaak Fazil Say, en die van zijn lotgenoten, zo treurig maakt, is dat, althans in Turkije en Tunesië, de nieuw geboden religieuze vrijheid — met name voor de islam — ruim baan lijkt te maken voor een religieuze onderwerping, die weinig ruimte voor andersdenkenden of ongelovigen laat.
Nu, over godslastering hoeft men ons in deze moerasdelta niets te vertellen. Het is nog niet heel lang, dat wij ons zelf van de intolerantie van de gelovigen hebben bevrijd, en dan nog slechts ten dele. Nog geen 50 jaar geleden schreef volksschrijver Gerard Reve hoe hij God, in de gedaante van een ezel, 'in Zijn Geheime Opening' zou 'bezitten'. Drie keer, dat wel, maar het leidde tot vervolging, en vrijspraak, door de Hoge Raad bekrachtigd in 1968. Kort daarop ontving Reve de P.C. Hooft-prijs.
Het is te hopen dat Turkije niet de weg van de duisternis kiest en dat Fazil Say, mocht hij worden aangeklaagd, wordt vrijgesproken.